się broniłem, pochwyciło mnie natychmiast z pół tuzina silnych, młodych ramion.<br>- Dajcie spokój, koledzy! - wołałem. - Dlaczego mnie? Są godniejsi!<br>Gdzie tam! Przecież to ja byłem bohaterem wieczoru. O mało ze mnie wszystkiego nie wytrzęśli. Wytrzymałem z zaciętymi zębami to podrzucanie, zresztą przyjemnie mi było, że urządzili taką spontaniczną manifestację. Nie udało mi się spojrzeć na Kozienickiego, ale musiała go trząść febra. Robili to tylko za gwałtownie, wyżywali się w tym entuzjazmie, rzucali mnie tak wysoko, że się bałem, bo mogli mnie przecież nie złapać, a co najgorsze, ktoś mnie w tym zamieszaniu kilka razy boleśnie uszczypnął, a ktoś inny po prostu