pokładzie poza mną nie ma nikogo. Drewniane leżaki mokną, koce poskładane w kostkę leżą w stosie pod osłoną górnego pokładu. Przyciągam w ich pobliże leżak, rozkładam kilka koców i zawijam się nimi po szyję. Leżę patrząc na białoszare pasmo pian, które pozostawia po sobie statek. Deszcz marszczy wodę i monotonnie uderza o deski pokładu. Moja twarz wilgotnieje i kiedy końcem języka dotykam warg - czuję sól.<br>Wymykam się z kajuty także i dlatego, żeby nie być obiektem zainteresowania Amerykanek. Legenda o moim &lt;page nr=108&gt; wyjeździe na operację krąży po statku i stare kwoki, wyraźnie przejęte, nie dają mi spokoju. Kiedy jestem w kajucie, przystają