stąd ślad (Lone była mańkutem, w przeciwnym wypadku uderzenie dokonałoby zmiany na lewej części twarzy)... Jak widzisz, nie chcę, byś miała jakiekolwiek nieprzyjemności.<br>- Aa - powiedziała Lone i B. uznał, że nie brzmiało to już tak odpychająco jak poprzednie milczenie.<br>- Jeszcze raz przepraszam - zawołał po polsku B. - tak bardzo chciałbym cię udobruchać!<br>Milczenie ustąpiło miejsca intensywnemu sapaniu.<br>- Udo? - spytała zaciekawiona Lone. Usłyszał szelest przewracanych kartek. Najprawdopodobniej wertowała polsko-duński Słownik minimum (wyd. Wiedza Powszechna, 1970 rok). B. szybko powtórzył po duńsku:<br>&lt;gap&gt;<br>- A - szepnęła cicho, być może nieco rozczarowana.<br>- Zatem przepraszam i zapraszam na kolację - zawołał - tak, dzisiaj wieczór. Chcę, byśmy się pogodzili