poczucie efektu filmowego, nie tylko formalnego, ale i treściowego. Wiadomo, że jak - powiedzmy - facet zabija brata, to wywołuje to taki, a nie inny efekt na widowni; że gdy pokaże się króla z wyłupionymi oczami wygnanego na poniewierkę, to wywrze on wstrząsające wrażenie na widowni. I tymi prostymi środkami, bardzo ekstremistycznymi, uintensywnia się akcję. Podobnie postępują filmowcy. I w tym kryje się cecha filmowej dynamiki sztuk shakespeare'owskich.&lt;/&gt;<br>&lt;who3&gt;DYGAT: U Musseta jest to samo, a nie wywiera takiego wrażenia. Weź, np. &lt;name type="tit"&gt;Kaprysy Marianny&lt;/&gt;.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;KOTT: Musset jest kameralny i cały w dialogu. Zwróć uwagę, że są ogromne partie Shakespeare'a, które dzieją się bez tekstu