rozległej i swoistej dziedziny określonej tradycyjnie mianem kultury duchowej, jako procesu semiotycznego, rozpowszechnia się w humanistyce współczesnej.<br>Tak szeroko wyznaczony zakres pojęcia może się wydać, i czasami bywa krytykowany jako zbyt obszerny, a przeto ogólnikowy. Ta obawa nie wydaje się uzasadniona. Rzeczywistość komunikowania jest po prostu tak rozległa, iż aby ująć ją jako całość, musi się włączyć niemal wszystkie aspekty życia społecznego i kultury, dochodząc niekiedy do profesjonalnego solipsyzmu, gdy już tylko komunikowanie zdaje się istnieć realnie - ludzka osobowość jest wyłącznym produktem komunikowania, kultura jest jedynie produktem komunikowania, instytucje społeczne są sieciami komunikowania [Davison i Yu, 1974: 2]. Gdy jednak unikniemy