wydaje się oczywisty; od Sofoklesa bliżej było bowiem do nowych niż do dawnych mistrzów gatunku &#150; do Alfieriego i Schillera.<br> Dwie pierwsze własne prace Wężyka mają przede wszystkim znamię warsztatowe. Zachowała się jedynie druga jego tragedia, pierwsza &#150; osnuta na zdarzeniach &#132;potrojańskich" &#150; została rychło spalona. Ocalały Don Karlos ujawnia inspiracje cenionego przezeń Alfieriego (Filip II) i uwielbianego Schillera (Don Carlos). W sumie jednak tragedia następcy tronu hiszpańskiego i kochającej go królowej, wyrastająca na gruncie politycznych planów władcy i czarnych intryg dworu, z dominacją pozoru nad rzeczywistością, bliższa była Schillerowi niż Alfieriemu i zadecydowała o nieklasycznym rozumieniu tragedii przez Wężyka