kiedy Teatr na Tangance kształtował swój profil artystyczny i jako patronów przyjął Stanisławskiego, Meyerholda, Wachtangowa i Brechta. Czerpiąc od każdego to, co w każdym z nich dzisiaj jest szczególnie żywe i teatralne. Od Stanisławskiego przejęto aktorstwo podbudowane psychologią i życiowym prawdopodobieństwem, które pozwala ukazywać na scenie ludzi pełnych człowieczeństwa i ujmującego ciepła. Z Meyerholda wzięto sposób zachłystywania się w teatrze współczesnością, - przy pomocy aluzji czy też metafory odnoszących się do tego, co dzieje się wokół teatru tu i teraz. Z Wachtangowa wziął się żywioł improwizacji i dialogu z publicznością, podbudowany, rzecz jasna, zawsze precyzyjnym warsztatem aktorskim. Brecht natomiast zainspirował artystów radzieckich