jego chwilę jeszcze wibrował w powietrzu. Potem nad nieruchomym tłumem rozpostarła się cisza. Chehnicki teraz dopiero zdał sobie sprawę, że nic z tego, co tamten mówił, nie dotarło do jego świadomości. Słyszał głos tylko i myślał... nie mógł sobie nawet przypomnieć, o czym myślał. Podniósł głowę i jak przez mgłę ujrzał pochylające się czerwone sztandary.<br>Święcki, który bardzo się śpieszył i narzekał, że pogrzeb długo trwał, odjechał z cmentarza pierwszy, zabierając ze sobą Weycherta i Pawlickiego. Wkrótce za nimi ruszyły dalsze auta: majora Wrony, pułkownika Bagińskiego i kilku innych miejscowych dygnitarzy. Paru milicjantów regulowało przy bramie ruch. Robotnicy pojedynczymi grupkami opuszczali