następstwem jej śmierci lub - co najczęściej się zdarza - zmiany znaku uczuć z dodatniego na ujemny. Gorsza jest druga sytuacja. W wypadku bowiem śmierci osoby ukochanej obraz jej nie ulega zmianie, często nawet pięknieje na skutek idealizacji. Ludzka zdolność oderwania się od konkretu życia (postawa abstrakcyjna) powoduje, że mimo śmierci osoba ukochana może nadal żyć, można ją nadal kochać. W ten sposób więź uczuciowa nie zostaje przerwana. Wówczas człowiek żyje jakby w dwóch rzeczywistościach - w jednej bliskiej jego sercu, w której nadal obcuje ze zmarłą osobą, i w drugiej, rzeczywistej, która jest dla niego obca i wroga, gdyż przypomina, iż osoba ukochana