na szczycie głowy to już było piętnowanie za niepopełnione winy (czego inteligentnemu skądinąd rodzicowi nie pozwalały zrozumieć dobre intencje) i pakowanie mnie w kompleksy. Nie mógł też mój niefortunny tym razem pedagog przewidzieć, że w związku z tymi rygorami jego śmierć przyniesie mi nie tylko ból, ale i, co tu ukrywać, ulgę... <br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br>Ojciec sam już nie został ze mną w kinie, ale tym jednym z pierwszych filmów dźwiękowych wprowadził mnie, na krótko przed naszym rozstaniem, w zaczarowany świat amerykańskiej, rozśpiewanej i roztańczonej komedii muzycznej lat trzydziestych, o którym ktoś kiedyś napisał, że był to okres ekranowego szczęścia. I chyba sporo prawdy