się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga.<br><br>Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata,<br>By powrócić na ziemię - lecz nie było już świata.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;DUSZA W NIEBIOSACH&lt;/&gt;<br><br>Przybyła dusza na klęczkach do nieba w bożą obczyznę,<br>Nie chciała patrzeć na gwiazdy i na wieczności pierwszyznę.<br><br>Nie chciała ulec weselu, ni nowym jaśnieć obliczem,<br>Ani wspominać nikogo, ani zapomnieć o &lt;orig&gt;niczem&lt;/&gt;.<br><br>I rozpuściła warkocze i pomyślała w błękicie,<br>Że w niekochanych objęciach przemarnowała swe życie,<br><br>Bez zdrady i bez oporu, starannie kryjąc swą ranę,<br>Pieściła usta &lt;orig&gt;nielube&lt;/&gt; i oczy &lt;orig&gt;niemiłowane&lt;/&gt;.<br><br>I trwała dla nich bezwolna, i kwitła dla nich