wyraźnie przydało aktualności jego uwagom; zajął się jednak gatunkiem najważniejszym, czyli tragedią. Swoje opinie opierał na tym, co widział w teatrach, ale ewidentnie również na tekstach spoza ówczesnego repertuaru, znanych mu z lektury. Poziom przedstawień i sztuk oceniał ogólnie jako fatalny, zaskorupiały w dawnych konwencjach i stwierdzał, że teatr powinien ulec zupełnej i całkowitej przemianie. Skostnienie przypisywał kilku czynnikom. Po pierwsze, długotrwałym efektom rewolucji francuskiej; sądził, że reakcją na tamte wydarzenia stało się publiczne demonstrowanie przez każdego Francuza przywiązania do dawnych wartości, gwałtowne protesty przeciw jakimkolwiek zmianom, co w sztuce skutecznie umacnia rangę przestarzałych reguł.<br>Po wtóre, według Schlegla na francuskiej