ze zwalonymi na ziemię, brązowymi pniami. Przejrzał jeszcze starannie szeroki pas grabiny po drugiej stronie czarno-żółtego pola ale i tam oblicze oglądanego w pędzie krajobrazu nie uległo zmianie: pozostało zmięte, szklisto odległe, jakby nie chciało mu wyjawić swej skrzętnie ukrywanej tajemnicy.<br>Deszcz ustawał i była to już tylko zwykła ulewa, ale błyskawice wciąż przecinały niebo. Ziemia pod nim wyglądała teraz jak ciemnozielony papier, który jakieś dziecko zgniotło, a później usiłowało wygładzić. Wzgórza miały dość ostre krawędzie, a głębokie doliny leżały w dole poskręcane i prawie czarne. w wielu miejscach teren i skrzyżowania dróg prezentowały rdzawe blizny składające się z kilkunastu