się swobodnie językiem francuskim, znała niemiecki, nigdy nie uczyła się łaciny. Ogromnie pracowita, na drodze samokształceniowej zdobyła wiedzę z historii Polski i powszechnej, z literatury i nauk ścisłych. Jej credo programowe sprowadzało się do użyteczności i dydaktyzmu. Zarzucano jej brak fantazji i wyobraźni. Rzeczywiście, najbardziej ceniła trzeźwość i rozsądek, preferowała umiar i zalecała cnotę. Tym zasadom była wierna w całej twórczości. W początkowym okresie ulegała elitarnym skłonnościom, na emigracji &#150; pod wpływem męża i otoczenia &#150; stała się zwolenniczką haseł demokratycznych.<br> Cała twórczość Tańskiej-Hoffmanowej dobrze koresponduje z poglądami i postawami charakterystycznymi dla jej biografii. Najważniejszym utworem z okresu krajowego jest