jego zdaniem, wyłącznie akcentowy, stąd obok nacisku, długości i wysokości znaleźć się musi wśród tych komponentów również tembr.<br>&lt;gap&gt; W mowie można go analizować jako organizację wypowiedzi przez podmiot i podmiotu przez jego wypowiedź. W ten sposób uaktywniona zostaje cała sfera antropologiczna wykluczona przez znak, a więc ciało, głos, prozodia, które umieszczają poezję w zwyczajnej mowie. W tradycyjnych teoriach powiązanie znaku i rytmu wykluczało te elementy. Tradycyjna definicja rytmu zamyka go w sensie, to sens narzuca rytm, bo forma jest efektem sensu. Meschonnic uważa, że literatura, podobnie jak każda inna mowa, dowodzi, że rytmika wytwarza znaczeniowość i że oralność wykracza poza znak