pionowej belki i ramion figurę Ukrzyżowanego. Dlatego lud nazwał krzyże Bożymi Mękami. Drewniane ciosano z twardego drewna, a figurę rzeźbiono przeważnie w miękkim, pozwalającym łatwiej kształtować szczegóły. Wraz z rozpowszechnieniem się kuźni, pojawiły się w XIX w. krzyże i figury kute bądź odlewane, a niekiedy wycięte z blachy. Nad rzeźba umieszczano daszek drewniany, dwuspadowy lub półokrągły blaszany, nierzadko o zdobionym brzegu. <br>Krzyże żyły długo, takie same trwały przez wieki. Takie same, choć nie te same. Trzon wbity w ziemię gnił i co kilkadziesiąt lat trzeba było go odcinać. Wkopany, już niższy krzyż, znów żył dalsze kilkadziesiąt lat. Po kilku takich zabiegach