wszelkich sztuk, widowisko nadal miałoby realizować wiernie idee dramaturga. Poeci pojmowali nadal teatralny spektakl jako miejsce wiernej realizacji tekstu literackiego, pragnęli zdecydowanie utrzymać hegemonię autora i słowa.<br>Była to dla romantyków sprawa paląco pilna. Jeśli bowiem w teatrze XVIII-wiecznym dominacja tekstu literackiego nie była zagrożona (bo reszta była konwencją: umowna była zarówno dekoracja, jak znaczenia ruchów, gestykulacji, gry aktorów), to w teatrze XIX-wiecznym, w którym przestrzeń sceniczną zaczynały wypełniać interesująco dekoracje i rekwizyty, wszelkie "efekty" odciągały uwagę widza od słowa. Co więcej, groziło fatalne zafałszowanie dzieła poety - przez niewłaściwy sposób gry i dekoracje nie pasujące do tekstu. Toteż romantycy