się straszną tajemnicą, i nieludzkim piskiem odpędzały ciekawskich malców. <br>W drzwiach stanęła nauczycielka. Dwie dziewczynki, podrzucając warkoczykami, podbiegły do niej, wskazując coś palcem na dziedzińcu. Nachyliła się ku nim. Teraz się wyprostowała i spostrzegła przechodzącego Hansa. <br>Niezgrabnie, prawą ręką, uchylił kapelusza, tak że zasłonił sobie reakcję jej twarzy. Na szczęście uniosła rękę na wysokość ramienia i na moment ukazała swą białą dłoń, jak wizę wjazdową do kraju ich wspólnego wczoraj. <br>Teraz patrzyła na dzieci biegające w tej części podwórza, gdzie straciła z oczu sympatycznego cudzoziemca z Zachodu. "Może jutro odwiedzi naszą szkołę. On wojnę odgrzebuje, jak mówi Gerta... My zaś ją