Usiłował trzymać się w karbach. W końcu to była żona jego przełożonego i przyjaciela. Nie wolno mu było o niej myśleć w sposób prywatny. Ale niestety myślał o niej tak bardzo często. Powtarzał mu się też sen. Karolina stoi nad rwącą rzeką i wrzuca do niej patyki, które woda zaraz unosi, topi w wirach. Radca chce ją przestrzec, że stoi za blisko brzegu, który jest taki urwisty, chce dotknąć jej ramienia, ale brakuje mu odwagi. Gotów jest jednak pospieszyć jej z pomocą, ratować ją z narażeniem życia. Sen wobec tego, co się stało, potem był jak okrutna kpina. Z radcy. Z