r. Omegi, która wzorowała się na The Beatles czy The Rolling Stones. Oprócz prostych utworów rockowych ("Nem tilthatom meg", "Sötét a város") w ich dyskografii można znaleźć pastisze przebojów wodewilowych ("Trombitás Frédi", "Petróleumlámpa"), żartobliwe boogie-woogie ("Oh, Barbarella"), liryczne ballady z jazzującym akompaniamentem ("Van egy szó"), a także kompozycje zdradzające upodobania do archaizacji (hipnotyczne "Tizezer lépés"). Grupa ta podejmowała również próby (raczej nieśmiałe) elektronicznej deformacji dźwięku, polegającej na przykład na odtwarzaniu od końca partii fortepianu w utworze "Az utcán a téren". W latach 80. zaczęła się skłaniać ku muzyce dyskotekowej. W 1971 r. dwaj członkowie Omegi - Gábor Presser i József Laux