z premierem na czele. Nie był to jednak klasyczny dualizm, gdyż w modelu tym wyraźnie osłabieniu uległa pozycja głowy państwa na rzecz rządu, zaś prawdziwym szefem egzekutywy stał się premier.<br>Prezydent stracił pewne uprawnienia, które posiadał w III Republice, przestał być szefem egzekutywy, nie otrzymał prawa inicjatywy ustawodawczej, nie był upoważniony do prowadzenia rozmów i rokowań międzynarodowych.<br>Konstytucja 1946 r. wyposażyła jednak prezydenta w prawo obsadzania wielu stanowisk jak: mianowanie premiera (po udzieleniu mu inwestytury przez Zgromadzenie Narodowe), a także rządu, przewodniczenie Radzie Ministrów, Wyższej Radzie Magistratury, Komitetowi Obrony Narodowej, Komitetowi Konstytucyjnemu. Do niego należała także promulgacja ustaw, prawo żądania ponownego