i najbliżsi z plemienia. Bardzo dokładnie spalano zwłoki, o czym świadczą drobne, dobrze przepalone kości szkieletów.<br>Przepalone szczątki zmarłego składane mogły być również bezpośrednio do niewielkiej jamy wykopanej w ziemi. Takie pochówki nazywamy jamowymi. Były one zazwyczaj skromniej wyposażone na drogę pośmiertną niż dominujące w owych czasach groby popielnicowe.<br>Początki upowszechnienia się zwyczaju palenia zmarłych, przypadające na wspomniany trzynasty wiek przed naszą erą wiązały się również z okresem wyodrębnienia się w środkowej Europie tak zwanej kultury łużyckiej. Nazwa jej pochodzi od malowniczych Łużyc, rozciągających się po niemieckiej stronie Nysy Łużyckiej, gdzie pod koniec ubiegłego wieku odkryto pierwsze osady i cmentarzyska charakterystyczne