drżący, śmierdzący wilgotną sierścią - a jednak Henrysia tuliła go do serca i obdarzała najczulszymi wyrazami. <br>- No, widzisz, Henrysiu - powiedział ojciec z przerażeniem - i cóż my teraz zrobimy? Gdzież się podziejemy tej nocy. <br>Poszli zastukać do okien, w których się jeszcze świeciło. <br>VII<br>Na krzakach rozwieszone suszyły się w słońcu świeżo uprane koszule, pończochy, sukienka. <br>Okiem pełnym zwątpienia przyglądała się Henrysia tej garderobie. Otóż okazuje się, że ciężko jest żyć mając tylko jedną zmianę bielizny i dwie sukienki. Podzieliła się z ojcem swymi spostrzeżeniami. <br>- Twoje buty, tatusiu, drą się, przyjrzyj się podeszwie, moje trepy, no! Nie warto nawet o nich mówić. Przy