wprost na człowieka, bez tego unikania cudzego wzroku, co zauważyłem u księdza de Vos. Głos dźwięczny, przyjemny, stanowczy, a zarazem jakby pobłażliwy.<br>- Żadnych telefonów. Absolutnie. Póki nie skończę z panami.<br>Ale zaledwie padło to polecenie, dzwonek. Rozmowa dłuższa. Potem jeszcze jedna i druga. Tak że rozkaz rozkazem, najpewniej tylko przez uprzejmość dla nas, telefony zaś telefonami. Wreszcie chwila spokoju: Lekki skłon głowy w moim kierunku i zapraszający ruch ręki. Skłon i ruch identyczny co u sekretarza, który widać od swojego szefa je przejął. Odchrząknąłem. Maliński już mówił: Moja włoszczyzna nie całkiem doskonała - wyjaśnił, dlaczego zabiera głos on, a nie ja. Był