że ta zielonooka strzyga potrafi zniszczyć duszę Pawła. Gdy staje przy fortepianie, grana przez niego melodia zmienia się w bełkot, dźwięki rozsypują się, a on sam zaczyna uderzać ze złością w jakiś klawisz, o który się przed chwilą potknął. A ona odchodzi z tym swoim uśmiechem zaczajonym w kąciku ust - uprzejmym i lodowatym - siada przy ogniu i przeciąga się jak kotka. I pomyśleć, że to ja sama pozwoliłam jej rozpanoszyć się w tym domu!"<br>Później jest już ten tajemniczy październik, kiedy oboje zostają wypędzeni z Zawrocia - albo z niego dobrowolnie odchodzą. Ty, babko, piszesz wtedy mało i krótko, jakbyś chciała przed