Polluks.<br>- Chore widocznie, bo nie mają siły iść dalej; pewno wkrótce zemrą.<br>- Dlaczego nie pomogliście im? - oburzył się Kalias.<br>- Pomóc? - wykrzywił wargi rozmówca. - Jak im można pomóc? Daliśmy im trochę fig. Przecież ich na plecy nie weźmiemy.<br>- Na koń! - zakomenderował Polluks. Ostra strzała przypomnienia przeszyła mu serce. Czy żyje to urocze, dobre dziecko, jego mała siostrzyczka, którą z nim razem pojmano do niewoli?<br>Wkrótce ujrzeli je. Leżały nie opodal drogi pod kwitnącym jeszcze krzewem dzikich róż. Tętent koni przeraził je najwidoczniej, bo usiadły obydwie. Mała pisnęła jak zraniony, zdziczały kociak i chciała uciekać, ale chuda jak szkielet, siwa kobieta przytuliła ją