mogło to pociągać za sobą skazanie na likwidację lub usprawiedliwienie braku troski i pozostawienie własnemu losowi. Nastawienie takie stanowiło reakcję na świadome niszczenie kultury polskiej, co znalazło apogeum w burzeniu Warszawy . Sprzyjał mu również naiwny sąd, że głównym czynnikiem motywującym ustalenie powojennych granic były racje historyczne. Przekonanie takie chciano ugruntować, uruchamiając na jego rzecz wszystkie dostępne środki oddziaływania propagandowego. Stało się ono polską racją stanu, bronioną zarówno w kraju jak i na emigracji przez prawie wszystkie odłamy polityczne. Dlatego w trosce o zachowanie zabytków po ten argument sięgali również konserwatorzy, często nawet nadużywając go i upraszczając.<br>Zniszczenia w zespołach staromiejskich na