sposób chcieli dać do zrozumienia, że to przez niego spóźnili się na śniadanie. Maniuś utkwił wzrok w stercie nakrojonego chleba. Był skupiony, milczący i jakby nieobecny. Przedstawiał widok opłakany. Miał zdartą skórę na czole i brodzie, a nos spuchnięty jak pomidor. Niczym nie przypominał zawsze roześmianego i skorego do żartów urwisa z Górczewskiej.<br>Baczny wzrok gospodyni spoczął na chłopcu.<br> - Anieli święci! - załamała ręce. - Maniuś, coś ty z sobą zrobił?<br> - A nic - wyszeptał niechętnie. - To taka mała kontuzja. Do wesela się zagoi.<br> - Gdzieś ty się tak urządził?<br> - Przypadek, pro...pani. Spadłem z drabiny. Pani Lichoniowa spojrzała nieufnie.<br> - Przyznaj się. Możeś coś spsocił