pytała nieodmiennie i fundowała mu ze spiżarki świeżutki twarożek. Jurek wałęsał się za Soirą, liczył jej warkoczyki, wpadając w coraz większy podziw, i nagabywał ją, aby mu śpiewała. Dziewczyna szła często w pole z kietmenią, a była to taka ciężka motyka, że sam z trudem ją podnosił. Na ulicy uzbeckie urwisy wołały za nim: Urus! Urus!<br>- Nie jestem żaden Urus! Polak jestem! Jok Urus!<br>- Urus! Urus!<br>- Jok! Jok! - wołał. - Nie! Nie!<br>- Urus!<br>Później się przekonał, że kto by tam odróżniał Polaka od Rosjanina, dla nich każdy Europejczyk był "Urus" i kwita. Dopraszał się matki, aby mu kupiła &lt;orig&gt;tiubietejkę&lt;/&gt;, tak mu się