dyżuru spikerskiego na świeżo uruchomionej Warszawie II-ej, który zaczynał się o trzynastej. O szesnastej, czyli jak się wtedy mawiało czwartej po południu, zdawałem dyżur swojemu zmiennikowi i byłem wolny. Wszystko to więc mieściło się w siedmiu godzinach urzędowania. Byłem szczęśliwy, ale w osiągnięciu pełni szczęścia przeszkadzała mi oczywiście ta urzędnicza połowa mojej radiowej egzystencji. Na szczęście zostałem, jako początkujący spiker na tyle dobrze oceniony przez zwierzchników i piszących do radia słuchaczy, że dość szybko awansowano mnie na pełny etat spikera, który mnie uwolnił od końskiej części radiowego centaura i jej przykrych obowiązków. Obdarzony pełnią człowieczeństwa i gażą w wysokości przekraczającej