było tak widoczne, że nie musieliśmy wchodzić w szczegóły. Reakcyjne, jak to podówczas nazywano, dywagacje ojca przy stole wzbudzały we mnie wewnętrzny protest jak dawniej, ale nie śmiałem się z nim spierać: życie było po jego stronie.<br>Pewne ożywienie wzbudziła rozmowa o mojej siostrze. Jej mąż, a mój szwagier, wysoki urzędnik bankowy, zaprotegował mnie kiedyś na posadę do biura, a później pomógł w przydziale mieszkanka, ale wszystko po to, żebym się od nich jak najszybciej wyprowadził. Był to człowiek oschły i nieprzyjemny, ale rozumiałem go dobrze: nie cieszy się życiem człowiek, który moją siostrę pojął za żonę. Dlatego to nie myślałem