załamanie kierunku literaturoznawczego, zwłaszcza tego o orientacji strukturalistycznej. Po okresie świetności w latach siedemdziesiątych, w następnej dekadzie przeżywała niewątpliwy kryzys. Parafrazując jej czołowego promotora, Janusza Sławińskiego, można zaryzykować twierdzenie, że w przekonaniu wielu dyskurs uprawiany przez wyznawców tej orientacji zamykał literaturę w "rezerwacie literackości", a jednocześnie nie potrafił przekonać i usatysfakcjonować czytelników do swojej teorii wartości. W roku 1981 Chwin pisał o swoim (i swoich rówieśników) zafascynowaniu, a potem rozczarowaniu estetyką, której hołdowało literaturoznawstwo pretendujące do naukowego obiektywizmu: <br>&lt;gap&gt;<br> Respektująca założenia strukturalizmu krytyka "literaturocentryczna" nie dysponowała dobrym językiem do opisu zmiany, jaka dokonywała się po roku 1975 (zresztą strukturalizm nigdy nie miał