zobaczysz, że to już wystarczy...<br><br>&lt;page nr=172&gt;<br>A czuła się przy tym, jakby naprawdę czarowała.<br>Ojciec poruszył się. Poszedł szybko naprzód - przystanął - i nagle pobiegł bardzo szybko w jej kierunku, wymachując teczką, którą trzymał w odstawionej ręce, cały jakoś niezdarnie przechylony na bok.<br>Aurelia wyciągnęła ramiona - i ojciec wpadł w ten jej uścisk, jak do gniazda.<br>Przytuliła go mocno. Straszny płacz złapał ją za gardło - ale jeszcze się powstrzymała.<br>Ktoś tu musiał był silny - i nie płakać.<br><br>7. <br>- Dobry wieczór, mówi Aurelia Jedwabińska. Czy zastałam Konrada?<br>- To ja, Aurelio. Dobry wieczór. Hm.<br>- O, przepraszam, nie poznałam cię. Masz taki... zmieniony głos. Czy jesteś