zielonej skrzyni. - Wielmożny panie, wielmożny panie, pozwolę sobie inaczej uważać! Chyba, że tę propagandę nazwie pan nauką, a złodziejstwo - sprawiedliwością! - Wyłupiaste oko patrzyło teraz gdzieś w sufit, jakby furman zwracał się wprost do Pana Boga.<br>Ojciec i ksiądz Szotarski śmieli się.<br>- Pani Heleno! - zawołał wuj Florenty.<br>- Wielmożny pan raczy się uspokoić. Ja zaraz sobie pójdę, zaraz pójdę! Nie potłukę tej miśnieńskiej porcelanki.<br>Pani Helenka zajrzała do pokoju. Wuj Florenty przywołał ją gestem uniesionej ręki - białej i chudej. Potem szeptał chwilę na ucho. Pani Helenka zaraz wyszła.<br>&lt;page nr=25&gt; - Wielmożni panowie, uczeni i mądrzy, a nie potrafią wyjaśnić prostemu chłopu! - kiwał głową Chrystek. - Po