mnie, oficera, konsula i handlowca.<br>Zapłacił rachunek i wziął psa pod pachę. Wróciliśmy po suto i ruszyliśmy w stronę Rzymu. Jego słowa sparaliżowały mnie wewnętrznie. Przeraziły mnie, chociaż brakowało im ścisłości i wyraźnej spójni. Wbrew jego przypuszczeniom, wcale nie byłem biegły w sprawach kościelnych. Wystarczająco jednak, by do jego hipotezy ustosunkować się negatywnie. To prawda, że biskup był człowiekiem, którego powszechnie szanowano. Upartym i pamiętliwym, lecz na pewno przyzwoitym. Być może, że nawet więcej, że o wiele więcej. Ale nic ponadto. Nic ponad przeciętną wartość i przeciętne cnoty. Oczywiście stosując do jego osoby nie zwykłą miarę, ale taką, laką się stosuje do