gdy byłem dzieckiem, jak jej cudownie przemieniona postać, naga w słońcu i porannej rosie, a w nocy czułem ją przy sobie, bo głos stawał się ciałem, i ona przygarnęła mnie do siebie, jak w Paninie, gdy zostaliśmy już tylko we dwoje, i czułem we włosach jej oddech, i ona usypiała, usypialiśmy oboje, bo sen otwierał nas na wspólne nocne życie, jakże - niestety - kruche i ulotne,<br>i nie wiem, jak długo to trwało, ta bliskość przez głos i ciało, ta obecność jej przy mnie i we mnie, ale nagle odczułem to zubożenie - oddalała się ode mnie, a wraz z nią ten spokój