modlitwie innych za nas i bezinteresownej pomocy katolików, księży i ludzi ze Wspólnoty, trwamy w długiej abstynencji. Posługując się słowami terapeuty mówimy o "przypadkach beznadziejnych". W naszym odczuciu takich przypadków pan terapeuta się wręcz boi i odsyła je albo sugeruje leczenie w zakładzie zamkniętym. Po ewentualnym leczeniu zamkniętym nie potrafi uszanować czyjejś pracy nad sobą i daje powody do zapicia, głównie przez brak umiejętności, mamy na myśli "przerabianie programu terapeutycznego od początku" według tego samego szablonu, w naszym odczuciu jedynego, jaki zna.<br>Po terapii w zakładzie zamkniętym od nowa przerabia się tzw. "schodki": "nie chcę pić", "chcę nie pić", "muszę być