temu, co chcieliby niektórzy, nie wolno zapomnieć, ponieważ my, ludzie, do takich rzeczy właśnie jesteśmy zdolni, do milczenia, strachu, myślenia liczbami, uświęcania środków celem, niechętnie moczymy własne ręce we krwi, ale jeśli robi to ktoś inny w naszym imieniu, odwracamy wzrok albo wznosimy okrzyki przyzwolenia, uniesieni tak zwanym dobrem ogółu - utopia, na której wyrastają zbrodnie.<br>Jakie uczucie wygrywa, gdy patrzę na te zdjęcia i na nieme twarze przepełnionych dumą winowajców. Czy to żal, czy smutek, czy pogarda, może każde z nich po trochu, w zależności od zdjęcia. Może wynika z tego ponury wniosek, że nic nie warto, nic nie ma sensu