już kryje się pułapka rzadko zauważana przez płytkich obserwatorów. Otóż słowo literackie niesie w sobie swoistą tragiczność, swoistą niemożliwość wydarcia się (mimo usiłowań) z kondycji ludzkiej - kondycji "Adama wypędzonego z raju", podczas gdy modlitwa może wyzwalać się z owej kondycji upadku czyniąc z nas na powrót "dzieci boże". Tym samym uwalniając od powszechnej wspólnoty grzeszników i przenosząc w wybraną wspólnotę świętych. Słowo literackie pozostaje bowiem po tej stronie, <page nr=13> po stronie wszystkich - nie wybranych - jeszcze przed progiem pełnego nawrócenia, pełnego ogarnięcia przez Prawdę, tkwi we wspólnocie grzeszących, pielgrzymujących po ciemku, jest słowem Starego Zakonu nie Ewangelii, czeka w ucisku końca nocy. Ale