odmienimy, ale możemy się na nie przygotować. Niech pan zapamięta, może pan mieszkać w Warszawie do czterdziestego trzeciego, ale przed czterdziestym czwartym musi pan koniecznie ze stolicy wyjechać, nalegam, koniecznie, najlepiej na prowincję, tam pani Róża wojnę przeżyje, niech pan pamięta, tylko do końca czterdziestego trzeciego.<br>Jassmont przełknął ślinę. Głos uwiązł mu w gardle. Nagle chciał zapytać o tak wiele, ale nie mógł wykrztusić słowa. Ossowiecki, jakby z rozpędu, wyłożył ogólnie przyszłość, losy wojny, kto wygra i jakim kosztem. Najważniejsze było jedno zdanie. - Nasz świat padnie i się nie podniesie. - Najwyraźniej nie chciał wgłębiać się w osobiste losy Jassmonta. Pożegnali się