dowództwa i co mają właściwie robić. W tych warunkach, w walce z armią dysponująca wyszkoleniem i doświadczeniem dwu lat wojny zawsze dotąd zwycięskiej, można powiedzieć u szczytu swoich możliwości, zostali szybko pobici. Kiedy Stalin otrząsnął się wreszcie z rodzaju załamania nerwowego i apatii, mianował się niezwłocznie naczelnym wodzem. To było uzasadnione, gdyż dowodzący dotąd formalnie Timoszenko i tak nie mógł podjąć żadnej decyzji bez zgody Stalina, a najczęściej czekać musiał długo i czasem wręcz bezskutecznie na akceptację każdego wydanego przez siebie rozkazu. Ale z początku to nie poprawiło wcale sytuacji, gdyż Stalin zaczął dowodzić w sposób absurdalny, a czasem wręcz surrealistyczny