Herbord. Według niego św. Otton miał nakazać Szczecinianom, aby usunęli spośród siebie "to żywe bóstwo swoich wróżb (illud vivum numen sortium vestrarum, czyli wyrocznego konia), bo nie przystoi chrześcijanom uprawiać wróżb ani czarów". Ale do wróżby, która miała przesądzić o podjęciu lub zaniechaniu wyprawy łupieżczej, kapłan prowadził owego konia za uzdę i osiodłanego. Jeżeli koń trzykrotnie przeprowadzony tam i z powrotem przez dziewięć rozłożonych na ziemi włóczni żadnej nie potrącił, uznawano to za dobry znak. W połączeniu z jednoznacznym stwierdzeniem Herborda, że nikt nie był godzien na tym koniu jeździć, siodło zakładane do wróżby ma wymowę, na którą hagiograf nie zwrócił