w powieści - nawet nie draśnie przeciwnika.<br>czerwiec 1975&lt;/&gt;<br><br>&lt;div year=1975&gt;<br><br>&lt;tit&gt;De profundis alla polacca&lt;/&gt;<br><br> Jednego nie można odmówić bohaterowi lirycznemu Zwierzątka: szczerości. Przemawia on w tej książce nareszcie we własnym imieniu. W porównaniu z poprzednimi tomami poetyckimi Brylla zdecydowanie mniej tutaj - przynajmniej na pozór, w sferze samych tylko zaimków osobowych - natrętnego i uzurpatorskiego "my", zdecydowanie więcej zwykłego "ja". Które to "ja" też jest, rzecz jasna, maską, liryczną pozą; ale tym razem jest to przynajmniej poza na szczerość. Dobre i to.<br> Zwłaszcza że bohater ma sobie samemu - tak by się mogło wydawać - wiele do zarzucenia. Zdaje sobie doskonale sprawę, że jest jednostką od strony