odbywała się niezależnie od przynależności organizacyjnej przedsiębiorstw oraz formy własności, co oznaczało, że do wykonywania planowych zadań społeczno-gospodarczych wciągnięte zostały - oprócz przedsiębiorstw państwowych - również przedsiębiorstwa spółdzielcze i komunalne, a także większe zakłady rzemieślnicze. Właściwy minister wyznaczał tzw. jednostkę wiodącą w danej branży (możliwe było też grupowanie branżowo-terenowe), która uzyskiwała - przede wszystkim poprzez stosowanie prawa powielaczowego - szerokie możliwości oddziaływania na poszczególne podmioty gospodarcze.<br>W drugiej połowie lat siedemdziesiątych, po 25 latach totalnego zawłaszczania przez państwo sfery gospodarki i nieustannego głoszenia ideologicznie uzasadnianej wyższości przedsiębiorstw państwowych nad prywatnymi, gospodarka polska pogrążała się w kryzysie, z którego nawet jej partyjni szefowie nie