czyny jego usprawiedliwić, nie zaprzecza przez sam fakt walki wartościom ogólnie cenionym, leżą one niejako poza sferą jego czynu. Pełnego urazów indywidualisty czyn nigdy nie wyzwala, zawsze zostaje niewyczerpane dno, skrępowanie społeczne jest dla niego tak, mimo wszystko, znaczne, że przebywa on stale w oparze kłamstwa i ma poczucie, że używa półśrodków. Co więcej, odbywa się w nim odwracanie hierarchii wartości - bez ustanku pracuje nad odkryciem prawdziwych, jak wierzy, sprężyn wszelkich szlachetnych czynów i cnót, sprowadzając je do znaczenia środka walki o byt, odbierając im ich samoistny sens. W ślad za tym idzie egzaltacja własnej przenikliwości i potęgi: tylko on widzi