dawna fosforylacja białek uważana jest za potranslacyjny mechanizm regulatorowy, odgrywający ważną rolę w procesie mitozy. Znaczne zmiany w ufosforylowaniu histonów, laminów i białek cytoszkieletu towarzyszą odpowiednio takim wydarzeniom mitotycznym, jak: kondensacja chromosomów, rozpad otoczki jądrowej oraz montaż i wydłużenie wrzeciona podziałowego [40].<br>Prace dotyczące włączania radioaktywnego fosforanu w histony &lt;foreign lang="lat"&gt;in vivo&lt;/&gt; oraz &lt;foreign lang="lat"&gt;in vitro&lt;/&gt; zainicjowano już w 1966 r. [103, 151]. Najsilniej fosforylowanym okazał się histon H1 i dla niego doświadczenia wielu badaczy w tej dziedzinie pozwoliły ustalić przybliżone miejsca fosforylacji &lt;foreign lang="lat"&gt;in vivo&lt;/&gt; (rys. 11.8b).<br>Spośród histonów rdzeniowych najlepszym akceptorem grupy fosforowej w badaniach in vitro okazał się histon H2B