przekonać samego siebie do słuszności kary śmierci. Przewertowałem mnóstwo książek, odbyłem wielogodzinne rozmowy. I w liceum, i w duszpasterstwie akademickim. Przecież uzasadnienie kary śmierci, ten łyk prawdziwej filozofii od świętego Tomasza z Akwinu, rozróżnienie między miętkim, sentymentalnym humanitaryzmem a dojrzałym konserwatywnym katolicyzmem było jednym z ważniejszych stopni wtajemniczenia w to, w co naprawdę warto wierzyć. Definicje, dystynkcje i wreszcie osiągnięcie po wielu samotnych spacerach stopnia dogmatycznej pewności - było czymś wielkim w przyjmowaniu dojrzałego katolicyzmu. A teraz nagle szask-prask, papież się wzruszył i klops. Czy tak będzie ze wszystkim? Rozczulam się nad samym sobą, jakbym co najmniej przez całe życie był katem