strona polska występowała z typowym szlacheckim puszeniem się i pogardą dla "prostaków". Konflikt pomiędzy panami i chłopami stawał się zarazem konfliktem narodowościowym, przy czym "panami" w ich własnym mniemaniu byli też ubodzy i analfabeci, tylko dlatego; że mówili po polsku. I jeżeli w dziewiętnastym wieku można obserwować u wielu "Litwinów" w cudzysłowie wzmacnianie się ich więzów z ojczyzną jako pojęciem geograficznym, odbywa się też proces odwrotny, bo szlachtę Polski i Litwy łączy wspólna bohaterska walka z caratem, tak że terytorialne lojalności zostają zastąpione lojalnością wobec jednego, polskiego, narodu, niezależnie od tego, gdzie mieszkają jego członkowie. I niewątpliwie tak pojęta lojalność cechowała większość