natomiast, nienarzucającym się mawiał szwagier: "Junosza tichowo portreta." A wręcz zachwycił mnie najlapidarniejszy z możliwych i najkrótszy wykład pragmatycznego hedonizmu w formie poetyckiej: Choroszo tomu bywajet, kto z mołocznicoj żywiot: mołoczko on popiwajet i mołocznicu j.....t. Kiedy padliśmy sobie w objęcia po moim powrocie ze Szczors, Zimek był już w cywilu. Wojsko opuścił w randze kapitana rezerwy. Było to dla niego cios bardzo bolesny, ale uważał, po oblaniu jakiegoś egzaminu na wyższe studia wojenne, że nie ma przed nim perspektyw dalszego awansu, bo pisłudczycy utrącając jego karierę w odwet za prorządową postawę a czasem "wypadków majowych". Za co z kolei mścił