się walką symboli we wnętrzu Henryka. Wyłaniając pomału na światło drzemiącą w podświadomości "świnię", Henryk wytworzył własnego sobowtóra, Pijaka, plugawy cień swej społecznej persony. Ojciec zaś reprezentuje normę społeczną czy ogólniej - zasadę rzeczywistości, która także w Henryku, czynna. Co dalej? Słowo "daj" wprowadza wulgarnie dwuznaczność, nic dziwnego, że Henryk wpada w dobry humor ("rozbawiony", Dr 118). Kiedy zaś dostrzega skutki swego odezwania - upokorzenie Ojca i rozbestwienie Pijaka - powtarza swe hasło ("Mańka świnia!") - "zażarcie" (Dr 119). Teraz dopiero pękają wewnętrzne wstydy i zakazy! Bo przecież nie jest tak, że Henryk chce poślubić Manię jako niewinną panienkę! Pociąga go właśnie kuchta, służąca, popychadło, świńska